شاتل فضایی کلمبیا، نام یکی از فضاپیماهای سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا (ناسا) بود که در سال 2003 عازم یک ماموریت مهم در زمینه‌ی تحقیقات میکروگرانشی و زمین‌شناسی و یک سری مباحث چندرشته‌ای و بینارشته‌ای شد.

١۶ روز قبل و هنگام صعود شاتل فضایی، قطعه‌ای از محفظه‌ی سوخت بیرونی کنده می‌شود و به بال شاتل برخورد می‌کند. این برخورد، به بال شاتل آسیب می‌رساند. اما این آسیب تا لحظه‌ی بازگشت و عبور از جو زمین، مشکل خاصی ایجاد نمی‌کند.

گویا ناسا از این آسیب اطلاع دارد و می‌داند که در مسیر بازگشت، حرارت ایجاد شده‌ی ناشی از عبور از جو، ممکن است فضاپیما را متلاشی کند.
با این وجود مرکز فرماندهی عملیات، این موضوع را با فضانوردان در میان نمی‌گذارد. چرا که بیم آن می‌رود که فضانوردان از ترس جان‌شان، بالای جو زمین بمانند. چون در این سناریو سرنوشت تلخ‌تری در انتظار آنان است؛ مرگ طولانی مدت و جانکاه، بر اثر کمبود اکسیژن. ولی احتمالاً خوی انسانی‌شان حاضر است به بهای چند روز زندگی بیش‌تر، این مرگ دردناک را به جان بخرد.

در نهایت شاتل کلمبیا روز 1 فوریه 2003 در بازگشت از ایستگاه بین‌المللی فضایی و در بیست و هشتمین مأموریت فضایی خود (ماموریت اس تی اس-۱۰۷) به همراه هفت فضانورد خود در حال بازگشت به جو زمین منفجر شد و تمام سرنشینان آن کشته شدند.

دو سال بعد از این حادثه، یعنی در سال 2005، بند سوئیسی
The Evpatoria Report
به یاد این فضاپیما و سرنشینانش آهنگی ساخت که به نظر من بهترین آهنگ این گروه است.

مکالمه‌ی رادیویی که اول آهنگ می‌شنوید توسط ناسا ضبط شده است.
این آخرین ارتباط‌شان با کلمبیا بود که در حال مهیا کردن شرایط ورود فضاپیما به زمین بودند.

مکالمات از یک جایی به بعد یک‌طرفه می‌شود…
اپراتور مرکز کنترل ناسا تکرار می‌کند:

Columbia, Houston, UHF comm check

Columbia, Houston, UHF comm check

Columbia, Houston, UHF comm check

Columbia, Houston, UHF comm check

Columbia, Houston, UHF comm check

ولی آن طرف خط کسی نیست که جواب دهد.
چون دیگر نه کلمبیا وجود دارد و نه سرنشینی...